سلام به همه دوستانم.میخوام خاطره های از زندگیم رو یعنی از اول عاشقیم تا الان براتون بگم.ما اهل ارومیه هستیم 6 خواهریم و برادر نداریم.اسمامون به ترتیب از کوچیک به بزرگ:آیسان،ائل آی،آیتن،ملینا،النا خانم گل که خودمم،الناز.ما کرد زبان هستیم.ماه رمضوسال 91 خونواده ای تشریف آوردن محله ما و با ما همسایه شدن.این خونواده 5 نفره به غیراز پدر و مادر دوتا پسر داشت و 1 دختر.پسر بزرگه زیاد اهل رفیق بازی و دوستینبود.همه زندگیم،همه فکر وذکرم شده بود این اقا پسر.تا این که یه روز تو پارک دم خونمون رفتم و بهش سلام دادم و احوالپرسی کردم طلفی از خجالت داشت سرخ میشد.بهش گفتم چرا دوستی چیزی نداری؟و از این چیزا.بعد اون هروقت تو پارک مینشستیم چشم من رو مهدی بود و چشم مهدی رو من انقد دوستش داشتم که نگو...یه شب ساعت 12 تو پارک نشسته بودم که دیدم چند نفر مهدی رو دارن بد جور میزنن بدو بدو رفتم جلو و انقد داد کشیدم و جیغ زدم تا اینکه ولش کردن از دماغ و دهنش داشت خون میومد رفتم مغازه آب گرفتم دادم بهش دست و صورتشو شست خیلی دلم میخواست کمکش کنم که بلند شه و لی میترسیدم اگه دست بزنم بهش ناراحت شه.خلاصه رفت خونه فرداش منو تو پارک دید و اومد جلو انقد ازم تشکر کرد که خودم داشتم شرمنده میشدم اون شب تا صبح نخوابیدم فقط تو فکر مهدی جونم بودم.خلاصه ماه رمضون بود و توپارک شبا تا ساعت 2 جمعیت پر بود.مینشستم تو پارک وو فقط به مهدی نگاه میکرد و تا اینکه یه روز دیگه دلم طاقت نیاورد و تصمیم گرفتم برم بهش بگم که چقدر دوستش دارم.من اون موقع لباسای تنگ و کوتاه میپوشیدم ولی میدونستم مهدی از اینجور دخترا خوشش نمیاد و رفتم تیپمو کلا عوض کردم و مانتو بلند و شلوار لی و مقنعه رفتم پیشش،دل تو دلم نبود داشتم سکته میکردم رفتم جلو بهش سلام کردم و احوالپرسی بعد حرفمو گفتم مهدی داشت نفس نفس میزد و بهم گفت اتفاقا منم همین حسو بهتبهت داشتم ولی جرأت نمیکردم بگم شمارشو گرفتم و رفتم خونه از شادی داشتم بال درمیاوردم انقد خوشحال بودم که همه تو خونه فهمیده بودن.شروع کردیم باهم حرف زدن و رابطمون هر روز بهتر و صمیمی ترمیشد.هر روز همدیگه رو تو پارک میدیدیم تا اینکه یه بار بغل دست مهدی نشسته بودم مامان مهدی دید اومد تو پارک زد زیر گوشم و گفت با پسرمن چیکار داری و دست ازسرش وردار وفلان رفتم خونه انقد گریه کردم...مهدی زنگ زد معذرت خواهی ک